Bedelaars...
Door: Edwin
20 Juli 2006 | Tanzania, Dodoma
Nog maar een paar dagen te gaan, en dan zit het er alweer op. Ik heb de afgelopen weken nogal erg druk gehad net het organiseren van diverse workshops, verslagen schrijven, netwerken voor Osotwa en ondertussen ook nog feesten en socializen. Komende dagen is het nog steeds een gekkenhuis, maat ik zal hier en daar nog wat kolumns die ik had laten liggen op het web te zetten. Hieronder een stukje wat ik nog beloofd had over het eeuwige gezeur om geld en de misvattingen over de rijkdom van van de Wazungu. Om te beginnen 3 categorieen bedelaars:
Bedelaars categorie 1 traditionelen
In Arusha zijn er lijmsnuivende straakinderen, bejaarden, “kreupelen” en anderzins onfortuinelijke bedelaars op straat die ik zo nu en dan eens wat shillings of iets te eten geef. Het zijn arme stakkers waarvan meesten nauwelijks kans hebben om op andere manieren hun brood bij elkaar te scharrelen. Echt overheidssteun in de vorm van een uitkering hoef je hier niet te verwachten en volgens mij heeft het leger des heils hier nog geen terrein veroverd. Voorwaarts Majoor Boshard! Alhoewel er zijn wel kerken en NGOàs die straatkinderen en ander straatmeubilair hier en daar een hand uitsteken (zonder muntje erin overigens).
Bedelaars categorie 2 opportunisten
In mijn lieftallig, stoffig en chaotisch dorpje Ngaramtoni zijn er ook straatkinderen, maar vooral ook sowieso veel kinderen op straat. Ze spelen, halen water in felgekleurde plastic emmers, hoeden geiten, kauwen op rondslingerende batterijen of tonen onschuldige voorbijgangers hun met stoffig snot bedekte bovenlip en meer van die vertederende tafereeltjes. Zodra ik me op straat vertoon komt er meestal wel een handjevol kinderen op me af die vrolijk groeten, mijn handen vastpakken of nieuwschierig meelopen. Meestal is de begroeting Good morning, good morning teacher (ookal is het middag of avond), of Shikamoo (een respectvolle begroeting). Sommige nemen niet eens de moeite om je te begroeten maar gaan meteen op hun doel af en zeggen: Mzungu Money, of 150, of Give me my money, I want money, Zawadi (kadootje), Gifti, of een combinatie van bovenstaande. Om flink verwarring te zaaien antwoord ik in t engels of swahili
Give me my money - I don’t have it.
I want money – Me too
150? – 250!
Meestal zijn de kinderen dan danig in de war, onthutst en gaan ze weg, of moeten ze hard lachen. Ook armlastige ouderen klampen me regelmatig aan en vragen om een beetje chai (thee) of Sugari (suiker) wat in dit geval code woorden voor geld zijn. Chai wordt verder ook veel gebruikt als aanduiding voor smeergeld in allerhande corruptiepraktijken.
Laatst was ik toch wel enorm verbaasd en geamuseerd toen ik na 5 minuten praten met iemand in de daladala hij zei mijn vriend te willen zijn en pardoes me zn bankrekeningnummer wilde geven. Volgens mij heeft nog geen 10% van de Tanzanianen een bankrekening aangezien de meeste mensen aan het eind van de week cash uitbetaald worden, en een bankrekening enorm duur is en weinig service biedt. Een proffesionele bedelaar met hooggespannen verwachtingen, te bizar voor woorden, en hard lachend en hoofdschuddend vervolgde ik mijn weg.
Bedelaars categorie 3 vrienden
Dan heb je nog de mensen die maar wat graag een vriendschap met je willen aanknopen omdat je elkaar als vrienden natuurlijk met vanalles en nog wat helpt, vooral geld. Ze stellen een vriendschap voor wat klinkt als een formeel besluit. Zo dus nu zijn we vrienden en dus ga je me maar fijn trakteren op zus en zo. Sowieso is het hier gebruikelijk dat vrienden en kenissen een kado verwachten als je weggaat of lang bent weggeweest en terugkomt. Die verwachting is bijna een eis. Velen weten dat ik wegga en proberen het nu al uit: mag ik je telefoon als je weggaat, of je computer, of je MP3 speler, of stuur me dit en dat. Pff, best vermoeiend soms, vooral omdat een kado volgens mijn achtergrond iets is wat je wilt geven, en niet iets wat van je verwacht word.
Waarom dan toch?
Sowieso heeft de overgrote meerderheid van de Tanzanianen het idée opgevat dat elke blanke bulkt van het geld, we allemaal in een villa met zwembad wonen, drie autos hebben en natuurlijk allerlei personeel hebben voor de huishoudelijke klusjes. Sommige denken letterlijk dat de rugzak die alle blanken hier trouw dragen vol zit met geld of goud! Waar het idée vandaan komt?
Toeristen
De stad Arusha trekt veel Wazungu aan omdat het ten eerste de “safari” hoofdstad van Tanzania en Oostelijk Africa is, met alle grote bekende wildparken in de buurt zoals Serengeti en Ngorongoro. Gemiddelde Tanzaniaan verdiend ergens tussen de 50 en 100 dollar per maand. Een gemiddelde toerist betaald voor een 4 a 5 daagjes safari tussen de 500 en 1500 dollars. Dan heb je zelfs lodges in wildparken waar je 1300 dollar per nacht betaald. Zulke bedragen in een paar dagen uitgeven is voor een Tanzaniaan natuurlijk nogal decadent en versterkt het idee van rijke blanke.
De VN
Dan heb je in Arusha het AICC (Arusha International Criminal Court) gevestigd, ook wel het Rwanda Tribunaal genoemd, vergelijkbaar met het international strafhof in Den Haag. Dat betekent veel VN advocaten en andere medewerkers die belachelijk veel betaald krijgen, en dike auto’s rondscheuren en in kasten van huizen wonen, en geeneens belasting hoeven te betalen.
TV
Tenslotte heb je nog allerlei amerikaanse en braziliaanse soapseries die zich ook afspelen in de jet-set, mooie huizen, dikke autos etc. Dat doet ook niet af aan het beeld van het ideale rijke westen.
Kortom, de gemiddelde Tanzaniaan heeft nogal een verdraaid beeld van de Wazungu en het westen. Dan heb ik het nog niet eens over het feit dat bijna iedereen heilig overtuigt is dat alle blanken goeie mensen zijn, en er dus geen gevangenissen, criminelen en andere ellende in ons land is. Iedereen gelooft dat het westen de hemel is, en de blanken zulke wijze, lieve beschaafde mensen.
Keer op keer moet je dus uitleggen dat de waarheid nogal anders is, en ergens in het midden ligt.
Ja, onze levenstandaard inderdaad stukken hoger is, en wij thuis zeker meer mogelijkheden hebben met ons geld, zoals bijvoorbeeld naar een ander land vliegen, dan is dat waar. En de meeste mensen hoeven zich thuis niet echt zorgen te maken of er wel genoeg geld is voor eten of kleren. Dus ja wij zijn wel heel rijk en moeten eigelijk niet zeuren. De Tanzanianen staren zich vooral blind op de geldbedragen die wij als salaries krijgen, aangezien het gemiddeld salaries hier tussen de 50-100 dollar ligt. Als ik uitleg dat ik wel 1000 dollar per maand verdien kan ik hier ook een fijne villa huren met misschien zelfs personeel, maar thuis kost huisvesting, eten, kleren etc dit bedrag kost, en we dus niet zoveel overhouden, dan rollen de ogen uit hun hoofd.
Zeker als ik mijn verblijf in Tanzania met mijn verblijf in Suriname vergelijk dan merk ik dat de Surinamers een veel beter wereldbeeld hebben, niet zo verdraaid en nauwelijks om geld vragen. Waarschijnlijk is dit vanwege dat de oudere generatie in Suriname op school alles over NL hebben moeten leren en omdat een groot gedeelte in NL woont. Surinamers weten veel beter waar je vandaan komt en zijn gelukkig ook te trots om geld te vragen.
Hier moet je keer op keer uitleggen dat ik toch niet zo heel rijk ben, dat we niet allemaal engeltjes zijn in NL. Het is vermoeiend maar wel leuk vooral omdat iedereen zo verbaasd is, en je ze toch illusies kunt wegnemen.
E
Bedelaars categorie 1 traditionelen
In Arusha zijn er lijmsnuivende straakinderen, bejaarden, “kreupelen” en anderzins onfortuinelijke bedelaars op straat die ik zo nu en dan eens wat shillings of iets te eten geef. Het zijn arme stakkers waarvan meesten nauwelijks kans hebben om op andere manieren hun brood bij elkaar te scharrelen. Echt overheidssteun in de vorm van een uitkering hoef je hier niet te verwachten en volgens mij heeft het leger des heils hier nog geen terrein veroverd. Voorwaarts Majoor Boshard! Alhoewel er zijn wel kerken en NGOàs die straatkinderen en ander straatmeubilair hier en daar een hand uitsteken (zonder muntje erin overigens).
Bedelaars categorie 2 opportunisten
In mijn lieftallig, stoffig en chaotisch dorpje Ngaramtoni zijn er ook straatkinderen, maar vooral ook sowieso veel kinderen op straat. Ze spelen, halen water in felgekleurde plastic emmers, hoeden geiten, kauwen op rondslingerende batterijen of tonen onschuldige voorbijgangers hun met stoffig snot bedekte bovenlip en meer van die vertederende tafereeltjes. Zodra ik me op straat vertoon komt er meestal wel een handjevol kinderen op me af die vrolijk groeten, mijn handen vastpakken of nieuwschierig meelopen. Meestal is de begroeting Good morning, good morning teacher (ookal is het middag of avond), of Shikamoo (een respectvolle begroeting). Sommige nemen niet eens de moeite om je te begroeten maar gaan meteen op hun doel af en zeggen: Mzungu Money, of 150, of Give me my money, I want money, Zawadi (kadootje), Gifti, of een combinatie van bovenstaande. Om flink verwarring te zaaien antwoord ik in t engels of swahili
Give me my money - I don’t have it.
I want money – Me too
150? – 250!
Meestal zijn de kinderen dan danig in de war, onthutst en gaan ze weg, of moeten ze hard lachen. Ook armlastige ouderen klampen me regelmatig aan en vragen om een beetje chai (thee) of Sugari (suiker) wat in dit geval code woorden voor geld zijn. Chai wordt verder ook veel gebruikt als aanduiding voor smeergeld in allerhande corruptiepraktijken.
Laatst was ik toch wel enorm verbaasd en geamuseerd toen ik na 5 minuten praten met iemand in de daladala hij zei mijn vriend te willen zijn en pardoes me zn bankrekeningnummer wilde geven. Volgens mij heeft nog geen 10% van de Tanzanianen een bankrekening aangezien de meeste mensen aan het eind van de week cash uitbetaald worden, en een bankrekening enorm duur is en weinig service biedt. Een proffesionele bedelaar met hooggespannen verwachtingen, te bizar voor woorden, en hard lachend en hoofdschuddend vervolgde ik mijn weg.
Bedelaars categorie 3 vrienden
Dan heb je nog de mensen die maar wat graag een vriendschap met je willen aanknopen omdat je elkaar als vrienden natuurlijk met vanalles en nog wat helpt, vooral geld. Ze stellen een vriendschap voor wat klinkt als een formeel besluit. Zo dus nu zijn we vrienden en dus ga je me maar fijn trakteren op zus en zo. Sowieso is het hier gebruikelijk dat vrienden en kenissen een kado verwachten als je weggaat of lang bent weggeweest en terugkomt. Die verwachting is bijna een eis. Velen weten dat ik wegga en proberen het nu al uit: mag ik je telefoon als je weggaat, of je computer, of je MP3 speler, of stuur me dit en dat. Pff, best vermoeiend soms, vooral omdat een kado volgens mijn achtergrond iets is wat je wilt geven, en niet iets wat van je verwacht word.
Waarom dan toch?
Sowieso heeft de overgrote meerderheid van de Tanzanianen het idée opgevat dat elke blanke bulkt van het geld, we allemaal in een villa met zwembad wonen, drie autos hebben en natuurlijk allerlei personeel hebben voor de huishoudelijke klusjes. Sommige denken letterlijk dat de rugzak die alle blanken hier trouw dragen vol zit met geld of goud! Waar het idée vandaan komt?
Toeristen
De stad Arusha trekt veel Wazungu aan omdat het ten eerste de “safari” hoofdstad van Tanzania en Oostelijk Africa is, met alle grote bekende wildparken in de buurt zoals Serengeti en Ngorongoro. Gemiddelde Tanzaniaan verdiend ergens tussen de 50 en 100 dollar per maand. Een gemiddelde toerist betaald voor een 4 a 5 daagjes safari tussen de 500 en 1500 dollars. Dan heb je zelfs lodges in wildparken waar je 1300 dollar per nacht betaald. Zulke bedragen in een paar dagen uitgeven is voor een Tanzaniaan natuurlijk nogal decadent en versterkt het idee van rijke blanke.
De VN
Dan heb je in Arusha het AICC (Arusha International Criminal Court) gevestigd, ook wel het Rwanda Tribunaal genoemd, vergelijkbaar met het international strafhof in Den Haag. Dat betekent veel VN advocaten en andere medewerkers die belachelijk veel betaald krijgen, en dike auto’s rondscheuren en in kasten van huizen wonen, en geeneens belasting hoeven te betalen.
TV
Tenslotte heb je nog allerlei amerikaanse en braziliaanse soapseries die zich ook afspelen in de jet-set, mooie huizen, dikke autos etc. Dat doet ook niet af aan het beeld van het ideale rijke westen.
Kortom, de gemiddelde Tanzaniaan heeft nogal een verdraaid beeld van de Wazungu en het westen. Dan heb ik het nog niet eens over het feit dat bijna iedereen heilig overtuigt is dat alle blanken goeie mensen zijn, en er dus geen gevangenissen, criminelen en andere ellende in ons land is. Iedereen gelooft dat het westen de hemel is, en de blanken zulke wijze, lieve beschaafde mensen.
Keer op keer moet je dus uitleggen dat de waarheid nogal anders is, en ergens in het midden ligt.
Ja, onze levenstandaard inderdaad stukken hoger is, en wij thuis zeker meer mogelijkheden hebben met ons geld, zoals bijvoorbeeld naar een ander land vliegen, dan is dat waar. En de meeste mensen hoeven zich thuis niet echt zorgen te maken of er wel genoeg geld is voor eten of kleren. Dus ja wij zijn wel heel rijk en moeten eigelijk niet zeuren. De Tanzanianen staren zich vooral blind op de geldbedragen die wij als salaries krijgen, aangezien het gemiddeld salaries hier tussen de 50-100 dollar ligt. Als ik uitleg dat ik wel 1000 dollar per maand verdien kan ik hier ook een fijne villa huren met misschien zelfs personeel, maar thuis kost huisvesting, eten, kleren etc dit bedrag kost, en we dus niet zoveel overhouden, dan rollen de ogen uit hun hoofd.
Zeker als ik mijn verblijf in Tanzania met mijn verblijf in Suriname vergelijk dan merk ik dat de Surinamers een veel beter wereldbeeld hebben, niet zo verdraaid en nauwelijks om geld vragen. Waarschijnlijk is dit vanwege dat de oudere generatie in Suriname op school alles over NL hebben moeten leren en omdat een groot gedeelte in NL woont. Surinamers weten veel beter waar je vandaan komt en zijn gelukkig ook te trots om geld te vragen.
Hier moet je keer op keer uitleggen dat ik toch niet zo heel rijk ben, dat we niet allemaal engeltjes zijn in NL. Het is vermoeiend maar wel leuk vooral omdat iedereen zo verbaasd is, en je ze toch illusies kunt wegnemen.
E
-
20 Juli 2006 - 20:41
Alain Bos:
Kicke gek !
Zeg maar da tegen je telefoontje !
hahahaha
He dibbert de mazelen en ik zie je binnenkort !
grtjs + liefsz
Alain -
21 Juli 2006 - 18:30
Vinz:
niet zo'n gek idee eigenlijk vriend.
wanneer kom je terug? -
22 Juli 2006 - 14:18
Lars:
Jaha, arme zwartjes illusies af nemen... dat is nog eens ontwikelings hulp ;) -
24 Juli 2006 - 00:05
Rene:
idem in midden-amerika
zuid ook trouwens
en daarmee bedoel ik niet Zuid-oost adam mee
Groetjes rene
-
24 Juli 2006 - 08:09
Mieke:
Hey Ed,
het einde begint er aan te komen, geniet er dus maar flink van. Wat zijn eigenlijk je plannen voor in Nederland?
groetjes -
24 Juli 2006 - 08:17
Hee Ed:
genietse nog! liefs
Floor -
24 Juli 2006 - 19:08
Pa En Ma:
Mooi verhaal. Neem je telefoon maar mee is het niet? Tot vrijdag -
26 Juli 2006 - 13:09
T.v.d. Broeke:
Even je wereldbeeld bijstellen, hier heb je ook bedelaars en de schuldsaneringsaanvragen zijn dit jaar al wederom gestegen. Groeten en tot ziens. Ik zal je colums en foto's missen -
27 Juli 2006 - 20:40
Rina:
Tja Edwin, ik heb een consumindersite (Zuinig-huishouden)en een weblog op internet waar ik de arme kant van de samenleving aan tips help om rond te kunnen komen en aan de consuminderaars hoe je milieubewust kunt leven.Er is nog steeds veel behoefte aan informatie op dit gebied.
Niet iedereen in Nederand is op de penning belust en op geldjacht en vindt het milieu en spaarzaam leven toch wel een een hoger doel dienen.
Groetjes Rina -
27 Juli 2006 - 20:43
Rina:
O en nog iets ook Nederland heeft in de tijd dat je weg bent voedselbanken gekregen, hoe diep zijn we gezakt als samenleving dat zo iets nodig is in een welvarend land -
10 November 2007 - 13:02
Marjo Bastiaanse:
Leuk om te lezen wat je ervaringen zijn.
Heb jij soms een niet te duur en schoon adresje waar ik kan logeren in dec.(omgeving Arusha)
m.a.bastiaanse@casema.nl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
