Dansen op de vulkaan

Jawel, het is zaterdagavond en ik ben nog steeds in Goma. Na een paar dagen werken is het de hoogste tijd om het nachtleven in te duiken, en eens een dansje te wagen op de fameuze Congolese muziek. Papa Wemba en Franco (nee niet die spanjool) in heel Africa en ver daarbuiten bekende vertolkers van de opzwepende Congolese “Soukous” . Voor meer info over artiesten zie http://www.africaserver.nl/mixite-music/rdcongo/

Afijn, waar was ik, o ja Goma, net terug van het bezoek aan de schurftige biggetjes. We beginnen de avond met zijn vijfen thuis (Jannes & Annet, en Mayaze en haar zusje zijn ook uitgenodigd). We doen een poging om eerst een DVD te kijken (Lock Stock & 2 smoking Barrels), maar stroomuitval en een weigerachtige laptop gooien roet in het eten. In Arusha was ik al regelmatige stroomuitval gewend, maar hier in Goma is het helemaal bar, bijna elke avond tot nu toe. Ik probeer maar eens een gesprekje aan te knopen met de twee dames (Mayaze en haar zus), maar echt veel komt er niet uit. Gelukkig is de stroomuitval weer voorbij, en is een oude videorecorder gewilliger dan de laptop. Jannes heeft nog een documentaire liggen over een Kilimanjaro beklimming (Tanzania), en dus gaan we die maar bekijken. Jannes & Annet gaan de Kili rond de kerst beklimmen, en Yuca en ik in Januari. De documentaire is niet fantastisch maar wel interessant om de kili te zien, omdat het landschap zo afwisselend is. Open steppevlaktes, tropisch bos, kaal maanlandschap en uiteindelijk rondom de top een poollandschap met ijs en sneeuw! Bizar!

Na de film stappen we in de jeep en worden we in het donker over de gepokte en gemazelde wegen van gestolde lava richting “het centrum” gereden. Op de hoofdweg door Goma is er geen straatverlichting, en in het pikkedonker ziet de eindeloze stroom van traag voorbewegende verlichtte auto’s, motors en busjes, met langs de kant van de weg lopende en fietsende mensen er magisch uit.

We beginnen bij een groot restaurant/danstent gebouwd in Afrikaanse stijl, hoge puntdaken van gevlochten bladeren en hout, mooie afrikaanse versieringen op de muren. Als we gefouileerdeen zijn mogen we naar binnen en zie ik pooltafel, dansvloer, en en tientallen tafels waar je aan kan eten. Wat ook meteen opvalt zijn enkele zwaar opgemaakte en ordinair geklede dames, waarvan enkele zich ophouden bij een stel onmiskenbaar belgisch uitziende oudere mannen.

We vinden ons eigen tafeltje en al snel komen er ook nog collega’s van CIF-Sante bijzitten. Ik bestel een vegetarische pizza, en als ik een kwartiertje later gretig aan mijn feestmaaltijd begin, herken ik na een keer kauwen een dooie vogel op mijn pizza!
Kip! Als ik de ober om een nieuwe pizza vraag, beweert hij bij hoog en lag dat er vlees noch kip op mijn pizza zit. Wat het dan wel is weet hij niet, maar geen kip in ieder geval, puur vegetarisch. Wel.. Bij nader proeven blijkt het toch echt kip te zijn, en dat vinden mijn tafelgenoten ook, dus ik laat de pizza de pizza, en scharrel wat eten bij elkaar van andere tafelgenoten. Ik ben er in het buitenland op voorbereid dat sommige mensen er de logica op na houden dat kip, vegetarisch is, omdat het geen rood vlees is....maar beweren dat zelfs kip geen kip is nieuw voor mij. Op een gegeven moment komen Ed en Lesley binnen, die wat verlaat waren. Vlak voordat ze van huis wilden vertrekken werd er namelijk geschoten enkele tientallen verder in de straat (naast het CIF kantoor). Ze besloten dus maar nog eventjes te wachten om deze kant uit te komen. Oost-Congo is nog steeds onveilig, ookal is Goma geen direct brandhaard, maar bij dit soorten gebeurtenissen besef je dat er nog heel wat gewapend tuig ook in Goma is.

Gedurende mijn uitbundige maaltijd hou ik een oogje op de dansvloer, om te controleren of de schaars geklede en wulps dansende dames geen enkels verzwikken door hun gekonkel, of zich anderzins bezeren. Het zal toch maar gebeuren, je kunt ze maar beter goed observeren.

Nadat ik mijn honger met restjes salade gestild heb zie ik dat de dansvloer iets minder bevolkt is door dames van lichte zeden, en ik zie mijn kans schoon om de spijsvertering wat op gang te helpen door eens wat danspasjes te wagen samen met Mayaze en d’r zusje (hoe heette ze nou ook alweer?). De laatstgenoemde komt op de dansvloer ineens helemaal los. Van een meisje die boeh nog bah zegt* verandert ze ineens in een wild dansend projectiel die op de koop toe nog eens hardop met de muziek meezingt. (*editorial note: boeh en ah komen sowieso nauwelijks voor in de vocabulaire van de franse of Swahili taal, maar toch)

De muziek staat vrij hard, en dus besluit ze maar te beginnen om tegen me te praten, dan kun je elkaar tenminste moeilijk horen. Het gesprek gaat in de trent van

bla bla..
-quoi?
Bla bla!
-Eh? Quoi? Ah blah blah. Non? Quoi? Repete s.v.p.? Aha! Le canard! Non? Eh? Quoi?
- Brancard?
Non ca va..hmm.
-Eh? Quoi? Quelle Papillion? Eh? Hmm

Maargoed, ondanks dat we maximal drie zinnen hebben uitgewisseld wil ze toch al mijn telefoon nummer, en als ik die niet wil geven kijkt ze wel beteuterd. Ja zeg, fucking hell, ze kan niet eens fatsoenlijk praten, hebben drie gebrekkige zinnen uitgewisseld en helemaal niks te vertellen, en dan zeker mijn nummer geven. Ik zou niet weten waarom.
Ik dans dus maar nog maar een liedje, en ga maar weer eens zitten. Na nog een half uurtje met het andere gezelschap gekletst te hebben besluiten we naar de volgende tent te gaan om eens echt te dansen. We stappen met z’n allen in de jeep, 3 voorin, de andere 5 achterin in de laadbak. In de duisternis van de jeep probeert, de dame die een vruchteloze poging had gedaan mijn telefoonnummer te bemachtigen nu mijn hand vast te houden, maar die trek ik snel en resoluut weg. Niks daarvan, pas touchez!!..

Na 5 minuutjes komen we gelukkig aan bij de andere club. Een lekker broeierige bedoening, propvol met met mensen, gedempt licht en harde congolese muziek, eindelijk! De dansvloer puilt uit van swingende bezwete mensen, en de sfeer is goed. Al snel probeer ik de dansvloer ook uit, en gaan mijn beentjes van de vloer. Er komt een of andere dronken pipo mij steeds omhelzen en zeggen dat ik zijn grootste vriend ben, maar na 10 x omhelzen heeft hij alweer een grotere vriend gevonden. Als de zoukous ophoudt dient er zich een romantisch zwijmelliedje aan en voor de zoveelste keer probeert hoe-heet-ze-ook-alweer mij met haar te laten dansen. Hier heb ik nog steeds geen zin in, en vind het zo langzamerhand een beetje genant worden, dus probeer haar maar te negeren (ne –geren, en niet neger-en) en haar smachtende blikken te ontwijken. Lesly, stoot me na een tijdje aan en zegt, he volgens mij wil dat meisje heel graag met jou dansen wist je dat? Eh, ja nogal ja..maar helaas.. Een beetje opgelaten dans ik maar lekker verder, en probeer ik gewoon lekker van de muziek te genieten, en dat gaat best goed. Ik drink een nog een biertje, dans nog een dansje, en als ik weer op de dansvloer sta valt in een keer alle stroom uit. Boem!

Pikkedonker, geen muziek, en binnen de nano-seconde heeft hoe-heet-ze-ook-alweer van de duisternis en verwarring gebruikt gemaakt, en zich in mijn armen gewurmd. Aaah!!
Damn! Houdt het dan nooit op! Ik duw haar weg, en maak in het frans duidelijk dat ik hier toch echt geen zin in heb. Zucht. Tjonge ze was wel heel vasthoudend, maar ik vond dat ze me nu maar los moest laten. Gelukkig doet ze dat ook, hetzij onder protest in de vorm van pruillip. Oef., of zoals de fransen zouden zeggen “ouff”.

De stroom is nog steeds niet aangeschakeld, en bovendien is het al laat, dus besluiten we maar eens huiswaarts te keren. Als we buiten komen is het nog steeds druk op straat, en idereen probeert ons een taxi in te dirigeren, maar al snel komt onze jeep aangereden, en kunnen we naar huis. Onderweg rijden we nog langs een ziekenhuis, en ook daar lijkt de stroom uitgevallen..maar als we thuiskomen is de stroom gelukkig weer terug. Nadat ik een koude douche heb genomen en een paar duizendpoten uit mijn slaapkamer heb geknikkerd kan ik eindelijk lekker slapen...