Go Go Dodoma

Net een dagje op kantoor mogen “uitrusten” terug van een lange maar mooie reis uit Congo, door Rwanda, is het alweer tijd om alweer een mooie reis te ondernemen.
Deze keer blijf ik in Tanzania, en zak ik af naar Dodoma! Jawel de heuse hoofdstad, alhoewel iedereen bijna terecht denkt dat Dar Es Salaam de hoofdstad is. Nou niet dus, maar stiekum wel.

Woensdag 19 October gaan we (Annet en ik) s’ochtends vroeg op pad naar Dodoma dus, dat bijna 460 km zuidelijker ligt, een beetje rechts van het midden van Tanzania. Vol ontbijt en goede moed zijn we onderweg, en als we na drie kwartier Arusha uit zijn, komen we meteen weer in het landschap van weidse vlaktes, heuvels, Masaai dorpjes, geiten ,koeien en ezels langs de weg en aan de horizon een “devils finger”. Een soort mini cycloon gevuld met stof.. Aan onze rechterhand passeren we Lake Manjara, waar als je heel goed kijkt wat flamingo’s zou kunnen zien. Hmm..zo goed kan ik nou weer niet kijken. Rechts passeren we Tarangire National Park, maar dat ligt wee rte ver weg om iets van te kunnen zien. Ook leuk..nou ja tenminste weet ik waar het ligt dan. We komen door het stadje Babati, waar een levendige markt aan de gang is, en daarna houdt de geasfalteerde weg dus op..Dus.Zijn we verkeerd gereden? Nee, en gelukkig wisten we vantevoren dat er geen asfalt meer zou zijn, na bijna 150 kilometer ofzo, en daar zijn we dus nu doorheen. Maar he, Annet heft niet voor niets een landcruiser, bijna de helft van alle auto’s hier zijn van die Jeep types, en da’s dus geen overbodige luxe wat ik je brom.

Na nog es een uurtje rijden we inmiddels weer in het midden van dorre steppes, met bijna alleen maar kleine Masaai dorpjes hier en daar. Op een schijnbaar onbewoond stukje stoppen we om eens even het plaatselijk grondwaterpeil te verhogen. Als ik klaar ben met pissen hoor ik toch alweer in de verte kinderstemmetjes, en als ik goed kijk zie ik ook een traditioneel dorpje een stuk verderop. Snel ff een foto, en dan maar weer verder, en nu kruip ik achter het stuur. Langzaam verandert het landschap, er komen grote Baobab bomen tevoorschijn. Hoera! Mijn eerste baobab boom, dat is nog eens Afrika.
Eigelijk zijn het hele lelijke bomen, het grootste gedeelte van de tijd kaal. Volgens de afrikaanse traditie zijn ze zo omdat, toen de bomen geschapen warden, de baobab, terwijl die heel mooi was, alsmaar zat te zeuren dat andere mooier waren. Toen werd God zo boos, dat ie de Baobab uit de grond rukte en ondersteboven terugplantte. Hmm nou ja. Het lijkt inderdaad net of de baobab ondersteboven geplant is, met het wortelstelsel in de lucht. Al snel heb ik een enorme Baoboab gevonden die misschien wel duizend jaar oud is, dus de camera klikt weer gretig!

Na weer een paar uren rijden komen we in een groener gedeelte, en rijden we een berg op, een welkome afwisseling na die droge steppes. We hebben een mooi overzicht over het gebied, en uiteindelijk zakken we weer af naar de steppes. Onderweg, komen we veel vrouwen tegen met enorme takkenbossen op hun hoofd.t. De vrouwen gebruiken het hout voornamelijk om meet e koken, of om houtskool van te maken waar ze dan weer op koken. Als je al die vrouwen met hout zo bij elkaar ziet, en nagaat dat dit dag in dag uit zo doorgaat, is het niet moeilijk te bedenken dat de ontbossing een groot problem is.Annet had de indruk dat grote stukken van de savanne nog veel kaler was dan de vorige keer dat ze er langs reed enkele maanden geleden. Het beetje bomen dat er staat, houdt tenminste ook nog wat water vast, en erosie tegen, en nu gaat het alleen maar van kwaad tot erger.

De gevolgen van erosie zijn goed te zien als we onderweg stoppen bij mooi uitgesleten geerodeerd land, vlak langs de weg. Na een paar uur rijden over de stoffige wegen, is het tijd om even watt e eten en drinken, en uit te rusten. De zandpilaren zijn te mooi om geen foto’s van te maken, dus dat doe ik dan maar graag. Toch wel handig dat ik Annet’s camera zo steeds mag gebruiken.

Na de pause gaat Annet weer achter het stuur, en na nog een paar uren met veel stof, heuvels en vervaarlijke bochten, verandert het landschap, minder boom endaarvoor in de plaats rotspartijen. Dat betekent dat we eindelijk na ruim 8 uur rijden Dodoma bereiken. De rotsen zien er mooi uit, en we stoppen zodat ik even een foto kan maken. Het resultaat zien jullie straks. Terwijl ik nog een close up foto probeer te maken van een gele acacia boom, hoor ik opens een boel hysterisch geschreeuw achter me. Een lelijk vrouwmens op een fiets staat me uit te kafferen in het Swahili, en het is overduidelijk dat het iets met mijn fotosessie te maken heeft. Een waterval van Swahili wordt over me uitgestort, terwijl ik vriendelijke blijf glimlachen. Het enige word wat ik versta is oficini, en dat betekend office. Dus ik knik begrijpelijk en zeg “zozo oficini” really? Nou, en sorry en ik zal het niet meer doen, ze ratelt nog wat door, en zeg nog maar eens sorry, en dan is het toch echt tijd om weer eens weg te gaan. Misschien was ze boos omdat ze (alhoewel nauwelijks zichtbaar) op de foto staat, die ik eigelijk om het landschap geschoten had. Wat een logischer verklaring is, dat het gebied rondom Dodoma militair terrein is, en dat zij waarschijnlijk ook militair was. Het is dus ten strengste verboden om hiervan foto’s te maken. Nou, ik heb wel een beetje rondgekeken maar kon nergens ook maar iets militairs ontdekken voordat ik de camera tevoorschijn haalde..maar ja..

Op een gegeven moment is er zowaar opens weer asfalt, en na nog een half uurtje rijden we eindelijk Dodoma binnen. Het is een klein stadje, in the middle of nowhere. Ik heb de indruk dat Arusha nog groter is, maar dat is ook wel de snelstgroeiende stad van Tanzania, omgeven door alle toeristische trekpleisters, en dat kun je van Dodoma niet zeggen. Waarom er ooit besloten is dat Dodoma de officiele hoofdstad moest zijn is me een raadsel, omgeven door stof en savanna, er loopt niet eens een fatsoenlijke asfaltweg naartoe. In Dar es Salaam zijn alle ambassades, grote NGO;s en dat is ook nog eens veel meer ontwikkeld, en levendiger. Nou ja, rare jongens die Tanzanianen,

We rijden naar onze eindbestemming “New Dodoma Hotel” tegenover het treinstation, en daar worden we opgewacht door Teun, onze college uit Nederland en door nog iemand van VNG International, ben even z’n naam kwijt. Ondanks dat we de ramen en deuren hebben dichtgehouden ligt de hele auto helemaal onder het rode stof. Ik kan strepen over mijn voorhoofd trekken, en Annet’s grijze haar, heeft een gratis rode kleurspoeling gekregen! Het hotel ziet er best mooi uit, met een grote binnenplaats met een paars bloeiende Jacaranda boom! Mijn kamer is ook best mooi, en ik heb dus weinig te klagen voor de verandering. Wat ik precies in Dodoma ga doen, dat komt wel weer in het volgende verhaal, dus hou je taai!