Safari Arusha National Park

Het is Zaterdag 17 September, en ik ben nu bijna twee weken op het Afrikaanse continent. Vandaag ga ik met Annet, onze satelliet consultant Tom Derksen en een cursiste Fera, en haar collega Bart van TRIAS (Belgische NGO), een dagje Arusha National Park doen! De stad Arusha is zo’n beetje de uitvalsbasis als het om Safari’s in Tanzania gaat, omdat de meeste parken zich binnen redelijke afstand van de stad bevinden. Deze Safarihoofdstad heeft ook een eigen national park, maar is vergeleken met bijvoorbeeld de Serengeti, de Ngorogoro en Tarangire National Park nog vrij klein. Overal lees en hoor je dat het een ondergewaardeeerd park is, dat mensen overslaan omdat er geen grote carnivoren zoals de leeuw en hyena te zien zijn. Tja…Ondanks dat het park relatief klein is, vergeleken met de andere, is het eigelijk toch wel enorm groot, het huisvest namelijk ook nog eens Mount Meru, het net iets minder hoge zusje (4566 m) van de Kilimanjaro.

We rijden er met Annet’s eigen LandRover heen, en na een uurtje rijden zijn we bij het hoofkwartier, Momella Gate. Al voordat we bij de gate komen, hebben we al een paar bavianen gespot, en een paar neushoorvogels zien overvliegen, een giraf, zebra, buffels en wrattenzwijnen gezien. Dit park is voor zover ik weet het enige waar je een wandelsafari kunt doen, dus gaan we eerst een ochtend wandelen, en daarna een “game-drive”, met de jeep rondrijden om wild te spotten..

Je kan niet zomaar in het wilde weg gaan rondwandelen, want stiekum is het park toch wel gevaarlijk met losliggende steentjes en kuilen in de weg, en op de koop toe slechtgehumeurde buffels.. We zijn verplicht een gewapende gids mee te nemen (of hij ons), en het begint al goed. Binnen 5 minuten staan we oog in oog met een kudde giraffes, op nog geen 10 meter afstand! Wow! Adembenemend mooi. Vervolgens komen we ook een paar kuddes buffels tegen. Buffels zijn zonder gekheid zo’n beetje de gevaarlijkste beesten die je kunt tegenkomen omdat ze nogal snel aanvallen. Van dichtbij merk je pas dat het echt enorme beesten zijn, met massieve grote hoorns en zo maar duizend kilo dommekracht erachter. De gids weet dat deze buffels vrij vredelievend zijn omdat er nauwelijks gestroopt word. Ze worden dus niet vaak aangevallen, dus minder redden om opgefokt te reageren. Da’s mooi, want als je op zo’n open vlakte staat, en een kudde besluit om over je heen te rennen, dan ben je mooi de lul. Maar dan een hele platte.

Na de open graslanden lopen we verder richting de flanken van Mount Meru, waar we een kudde bavianen treffen en vervolgens het bos induiken. Daar zijn prachtige vogels te zien en horen. We lunchen op een mooie plek, waar we van een afstand de beboste bergwnaden van de Meru kunnen zien, en daarna lopen we door het bos naar een mooie waterval, en uiteindeljijk weer terug naar onze auto. Bij elkaar toch een uur of 4 gewandeld ofzo, en nog maar een heel klein stukje van het Mount Meru gedeelte van het park gezien. Met de auto rijden we naar de andere kant van het park, waar zich de Momela Lakes en de Ngurdoto krater bevinden. Het landschap en de begroeing is hier weer heel anders, de Momela Lakes zijn ondiepe alkaline meren (onderdeel van de Oost Afrikaanse Rift Valley) gevoed door onderaardse waterstromen.
Voor de niet-chemici onder ons, alkaline, wil zeggen basisch, oftewel het tegenovergestelde van zuur, vergelijkbaar met zeep. Het is dus speciaal water, wat nogal zwavelachtig stinkt (rotte eieren) en voor de meeste vissen en planten ongeschikt om in te leven. Bepaalde soorten algen en kreeftjes kunnen er wel leven, en dat trekt weer allerlei vogels aan zoals flamingo’s ganzen, pleviers. Elk van de meren heeft een andere onderaardse voedselstroom, en in elk meer leven weer andere algensoorten, dus heeft elk meer z’n eigen groene/gele kleurtje met bijbehorende aparte vogels. We zien onderweg nog een Bushbuck, meer bavianen, zebra’s giraffes, een en een enorme roofvogel. Op weg naar de Ngurdoto krater komen we langs een meer waar we nog een nijlpaard in de verte die z’n oortjes vrolijk laat kwispelen boven het water uit. De Ngurdoto krater, een enorme vulkanische krater, die een paar honderd meter hoog is, met op de randen bos, waar o.a. de Colobus Aap en luipaarden leven. We klimmen door het koele bos, en hebben uiteindelijk een supermooi uitzicht over de krater, waar zich ook nog een moeras bevindt. We moeten voor het donker het park weer uitzijn, dus gaan zoetjes aan terug. In totaal hebben we flink wat uren gelopen en de halve dag met de auto rondgereden, en nog niet alles van het park gezien. Ik ben ook zeker van plan om er nog eens terug te gaan, het landschap is zo gevarieerd, en de berg (Mount Meru) lokt! Na mijn ervaring kan ik een dinge zeggen : Gaat dat zien! Arusha National Park is fantastisch mooi, en enorm gevarieerd.