Longido Cultural Disaster

Op een mooie zaterdagmiddag eind Februari hadden een groepje vrijwilligers van de britse NGO Mondo Challenge (Tom, Nancy, Judith en m’n huisgenoot Michael) het plan opgevat om Mount Longido te beklimmen. Het dorpje Longido, aan de voet van de berg ligt ongeveer 100 km ten noorden van Arusha, aan vlakbij de grens met Kenia.
In het dorp zouden we nog 3 vrijwilligers (Peter, Michelle en Nicola)ophalen die daar voor Mondo als leraren werken en de trip geregeld hadden. De beklimming is onderdeel
van een “Cultural Programme” van Longido village, en volgens de organisatoren makkelijk in een uurthe of zes te doen zijn. De berg is immers slechts 2650 m hoog, en omdat we zaterdagmiddag al begonnen met eee paar uurtjes, en dan rond het donker kamp zouden maken, zouden we zondag nog maar een paar uurtjes hoeven te lopen.

Nadat we betaald hadden voor het programma, wat eten drinken, overnachting, transport
en gidskosten gedekt zou hebben, waren we klaar te vertrekken.

Daar begon het gesodemieter al! Het transport wat ons naar de voet van de berg zou brengen moest opeens nog eens apart betaald worden. Toen we gingen informeren bij het kantoor was het allemaal heel vaag, maar na aandringen betaalde de organisatie onwillig dan toch maar een voorschot voor het transport, en wij de rest.

Samen met de gidsen en de kok, en onze groep van 8 achter in een pick up truck, overdekt met een plastic doek, bijna drie kwartier kwamen we zwaar bezweet en door elkaar geschud op het begin van de wandeltoer aan, midden in de droge, dorre en stoffige savanne. De wandeling naar het kamp was mooi, met mooie rotspartijen en geweldige uitzichten. Vlakbij de kampeerplek stroomde er een riviertje en in de bomen er omheen zaten bavianen. Ook lag er overal olifantenstront, maar olifanten zien ho maar. Hoe doen die beesten dat toch, zulkle grote bakbeesten maar ze weten zich meestal prima te verstoppen.

Het begon al te schemeren dus onze gidsen en kok en gingen de tenten maar eens opzetten. Toen bleek dat ze niet genoeg tenten en natrassen hadden meegenomen. Om precies te zijn, 4 piepkleine tentjes en 4 matrasjes, van allebei zo ongeveer dus 4 te weinig! Fijn! Het opzetten lukte ze ook niet erg, en een tent was zo hopeloos incompleet dat deze niet eens op te zetten was.

Michelle en Nicola besloten een matras te delen en in de open lucht te slapen, en de matrassen en tenten waren verder onder ons verdeelt. Michael en ik zouden dan samen een matras en tent delen. Maar eerst eten!

Op een gezellig houtvuurtje stonden al geruime tijd wat grote potten te koken, en toen de duisternis geheel was ingevallen kwam het eten..eh.op tafel. Maar dan zonder tafel. Nou nou wat had de kok z’n best gedaan! Geheel gaargekookte rijst, met als bonus voor de vegetariers een koolprutje. Voor de vleeseters een koolprutje met
vage stukjes vlees. Nadat 2 mensen bijna zwaar begonnen te kokhalzen bood het licht van een zaklantaarn uitkomst, en ik herkende in ieder geval darmen. Bij voorzichtige nadere ondervraging over welke gedeelten van de de geit er gebruikt waren antwoorde de kokkin vrolijk “alles”! Maar we vermoeden dat het echte vlees in de magen van de gidsen verdwenen was, en al het orgaanafval voor ons was.

De vrijwilligers die mee waren wonen allemaal bij locale gastfamilies, dus locale pot zijn we wel gewend, maar dit sloeg wel alles! We hadden ongeveer 7 dollar per persoon voor t eten betaald, en daar kan je hier toch wel een hele knappe maaltijd van koken, wat je ook nodig heb tijdens een bergwandeling...

We hebben er in ieder geval hard om gelachen, en verder ook veel lol gehad die avond. Tot dat we gingen slapen.. De tentjes waren zo klein en rot, dat alle ritsen compleet naar de klote waren, de voortent als een vaatdoek er bij hing, en daar bij was het zo klein dat we zelfs als we schuin lagen onze voeten ongeveer dwars door de toch al half open rits geperst werd.
Daarbij deden we een poging om samen een matras te delen, waarbij we allebij onze ruggen een stukje matras hadden, en daaronder niks. Tja lepeltje lepeltje liggen met een britse man van 63 dat gaat toch een beetje te ver... Kortom, onze ruggen werden nogal flink uitgerekt en verdraaid, en toen begon het ook nog eens te regenen...En hard ook!

Die meisjes die buiten probeerden te slapen vluchten naar het gammele lekkende takkenhutje waarin de gidsen sliepen, maar die hielden het niet echt droog..Nou wij ook niet, van de bovenkant en achterkant druppelde het water onze tent binnen.
Kortom, in totaal misschien twee uurtjes geslapen in een doorweekt tentje..

Achteraf bleek de tent ook nog eens verkeerd te zijn opgezet en hing de achterkant van de buitentent gewoon fijn tegen de tent aan, omdat ze geen haringen hadden geplaatst. De volgende ochtend wees ik er op, maar volgens de gids was dat geen probleem...Tja..nou voor ons wel.

Het ochtendgloren was wel supermooi, dus dat maakte een boel goed. Van de hele nacht vloeken en tieren, woelen en bibberen word je wel hongerig, dus ik was blij de tent uit te gaan en me op het ontbijt te storten.

Het ontbijt was een feest! Maarliefst een kopje thee, en een oud, beschimmeld uit elkaar vallend witbrood met als bonus een komkommer! Als exclusieve delicatesse nog een gekookt ei! Nou! Daar kun je tenminste de hele dag op teren.

De gidsen legden ons ook uit dat het vanaf ons kamp nog minstens 6 a 7 uur naar de piek was, en dus niet nog maar 4 uurtjes of zo. Ze hadden ons verkeerd voorgelicht, en dat schopte ons verdere schema ook in de war..

De tocht verder naar bocen was mooi, mooie landschappen, dichte bossen, open vlaktes, kleine riggeltjes..jammer dat de gidsen af en toe de weg kwijtwaren en de groep ook niet echt bij elkaar hield...Een van de britten was al afgehaakt wegens ademhalingsproblemen. Tijdens een stop op een plateau konden we beneden ons zelfs nog een paar olifanten zien! Fantastisch!

Deel 2 van het verhaal volgt binnenkort