Rotstekeningen in Kolo

De dagen in Dodoma zijn achter de rug, en we rijden weer terug naar Arusha. Deze keer rijdt Arthur Wiggers ook met ons mee. We hebben besloten om op de terugweg, ietsje om te rijden zodat we de beroemde rotstekeningen nabij Kolo kunnen bekijken.

Na 180 kilometer zandweg met kuilen en stof, komen we bij het dorpje Kolo aan, waar we een gids moeten regelen om bij de tekeningen te geraken. Midden in het dorp langs de weg is het “Department of Antiquities” een klein bakstenen gebouwtje met veranda en 2 kantoortjes. Daar betalen we een habbekrats voor een “permit” een gids en een bewaker voor de auto. We gaan op weg, verder richting Arusha, maar al snel slaan we een zijpad in om bij de tekeningen te komen. Het terrein wordt steeds ruiger, en voor het eerst moet Annet haar vierwielaandrijving inschakelen om stijle heuvels te overwinnen, en om door rivierbeddingen te waden. Het wordt steeds avontuurlijker, als we onderweg nog aan baviaantje zien! Op een gegeven moment zien we bomen met mooi gekleurde bladeren, rood, oranje geel en groen. Het lijkt wel herfst! Na bijna drie kwartier komen we op de plek aan waarvanuit onze wandeling Kan beginnen. De bewaker zal in de bloedhitte op onze auto passen, en de arme man weigert water, omdat het Ramadan is. Heel moedig! We klimmen een paar mooie heuvels op, en bezoeken in total drie verschillende plekken met rotstekeningen. Niemand weet precies hoe oud ze zijn, sommige enkele honderden, andere mogelijk enkele duizenden jaren.
Hoe oud ze ook mogen zijn, het is in ieder geval wel een supermooie plek met een magische sfeer, zo uitkijkend over de vlaktes, en beseffend dat hier lang lang geleden ook al mensen leefden. Op de tekeningen zijn diverse dieren te zien, giraffen, zebra’s een olifant, en vooral ook veel vage rituelen, waar de gids e.e.a. over uitlegt. Erg mooi allemaal, maar wel jammer om te zien date r helemaal niks aan bescherming of onderhoud plaatsvind. Ze hebben ooit eens kippegaas over een plek gespannen, maar de plaatselijke bevolking vond er een betere toepassing voor, dus dat was al snel verdwenen.
Na ruim een uur rondgebanjerd te hebben, gaan we weer terug, en onze bewaker is nog niet uitgedroogd, en we rijden weer terug naar Kolo, om daarna door te rijden naar Arusha, waar we vele uren later aankomen, wederom helemaal onder het stof. We worden hartelijk begroet door Justo en Samuel, onze guards, en ik ben blij dat ik weer thuis ben. Na al dat gereis de afgelopen weken, voelt het goed om even “thuis” te zijn.