Zwarte Wouw in NgoroNgoro

Na 2 dagen rijden we via NgoroNgoro terug naar Arusha maar deze keer dalen we af in de krater, om daar bijna de hele dag een gamedrive te doen. Na Lake Manyara en de Serengeti, biedt de Ngorongoro niet heel veel spectaculairs, maar stiekum is het ook wel heel mooi, en zijn er heel veel beesten. Bizar om in een krater rond te rijden met een doorsnee van bijna 18 km, en wanden van 600 m hoog. Uiteindelijk zien we zelfs een neushoorn, alhoewel van heel ver!

Na alle beesten al eens gezien hebbende was het spannendste in t park de lunch.
In het park is er ergens bij een moeras en meer een lunchplek voor de safarigangers, en daar cirkelen in grote getalen "black kites" rond, oftewel de "zwarte wouw", een grote roofvogel. Ik had al van vele mensen verhalen gehoord dat die beesten je eten uit je handen proberen te graaien, en dat je beter in je auto de lunch kon opeten.

Maar ja, we willen toch wel heel graag even uit de auto, naar de hele dag rondrijden, dus zoeken we een mooi plekje om te zitten. Ik hou de broodjes onder mijn been, en breek steeds kleine stukjes af die ik met gesloten hand in m’n mond stop. Knappe vogel die mijn eten afpakt. Die veerbalen komen wel steds dichterbij, maar er is geen kans dat ze iets kunnen wegsnaaien, dus passen zee en andere tactiek toe: Intimidatie. Ze vliegen rakelings over je hoofd, en geven je en klapje met hun vleugels. Da’s niet echt leuk, want die gevederde onverlaten zijn nou niet bepaals klein, maargoed zolang het daarbij blijft vind ik het nog ok. Als Yuca erbij komt zitten scheert er een wouw langs die met z’n klauwen Yuca’s hand schampt zodat ze d’r broodje laat vallen. Gelukkig zette hij nog niet z’n klauwen in d’r hand, maar die volgende stap wachten we maar niet af, en we besluiten toch maar in de auto de rest op te eten. De schade is alleen een paar schrammen , maar die beesten zijn toch n stuk gevaarlijker als gedacht, en moeten net als drempels, niet onderschat worden, en dat is het moraal van dit verhaal.