Na een maand in Ngaramtoni

Inmiddels woon ik alweer ruim een maand in Ngaramtoni, een groot dorp, ongeveer 12 km ten Noorden van Arusha. Het ligt precies langs de weg tussen Arusha en Nairobi (Kenya), en heeft voor de omliggende dorpen een belangrijke betekenis. Elke donderdag en zondag is er namelijk een hele grote markt in het centrum van Ngaramtoni, waarbij elke straatje en pleintje opgevuld is met mensen die van alles en nog wat verkopen. Net buiten het dorp is er ook een enorm grote veemarkt waar honderden koeien, geiten en schapen verkocht worden, door felgekleurde Masaai. Het huis waar is ongeveer een kwartiertje lopen van het "centrum", aan de rand van het dorp. Alle dorpen in de buurt lopen nadeloos in elkaar over en je weet soms niet eens in welk dorp je je bevindt. Overal stoffige zandwegen met kuilen, geulen, stenen, huisjes, hutjes, shamba's (kostgrondjes) en vooral veel afval.

Ik woon samen met een andere vrijwilliger, Michael, een 63-jarige Londenaar, bij een gastfamilie in huis. De vader (Mr. Elias) is de voorzitter van OSOTWA is, de NGO (Non-Governmental-Organisation) is waarvoor ik werk.
De familie heeft 6 kinderen, 3 jongens en 3 meisjes. De twee oudste jongens heb ik nog nooit gezien, want die zitten ergens op een kostschool in Moshi. Het huisje is zelfgebouwd door Mr. Elias, en voor Tanzaniaanse begrippen best groot, enigszins vergelijkbaar met een klein arbeidershuisje uit de jaren 20, maar dan zonder bovenverdieping. Het huis staat op een erf, en de achterkant van het erf bevat de keuken en een soort berghoks, allemaal van hout getimmerd. Uit de koken komen constant dikke rookpluimen, vanwege het houtvuur waarop gekookt word.. Nou ja keuken is het niet echt, een hok met een kookplek en een tafeltje, grote toverketels en pannen, met hier en daar rondslingerend brandhout. OSOTWA leert o.a. lokale vrouwen energiezuinige houtvuuroventjes te produceren, en zo eentje kookt "Mama Rose"ook op. Ook achter op t erf is een houten koeienstal, met twee chagrijnige koeien, en sinds een paar weken een klein chagrijnig kalfje.

Schuin achter de "keuken" is nog een klein hokje met een "douche" en 2 WC compartimenten (een voor de familie, en een voor de gasten). De "douche" is een klein hokje, en elke ochtend i.p.v. een fijne straal uit een douchekop krijg ik een halve emmer koud water en een halve emmer warm water, met als bonus een flinke beker om het over me heen te scheppen. De familie-WC is zo'n hurk-gat, zoals ze ook nog op het platteland van Frankrijk te vinden zijn. Voor de gasten hebben ze een WC bril gekocht, en deze helemaal ingemetseld, zodat je je benen nauwelijks kwijt kunt en de deur bijna uit z'n sponningen drukt. De WC is niet aangesloten op een riool, omdat ze dat in Ngaramtoni niet hebben, dus hoor je de diarree vrolijk klateren terwijl het 4 meter dieper uiteenspat, of als je meer geluk hebt, een flinke bolus die met een doffe plof neerkomt. Achter het erf ligt nog een stuk land met bananenbomen, maisplanten, sukumawiki (soort koolachtige) en mchicha (soort spinazie) en nog wat gravelia bomen voor brandhout, schaduw en bemesting. Aan de achterkant van het huis, is een richel gemetseld waar je op kunt zitten, en je uitkijkt op de Mount Meru, en s'nachts kun je een fantastische sterrenhemel zien! Dat is dan ook wel gelijk het meest spectaculaire wat je 's-avonds kunt doen, maar daarover later meer. Overdag kijk je dus uit op de keuken en "Mama Rose"die elke dag vanaf 0500 s'ochtends tot ongeveer 2200 hard aan het werk is, met het erf schoonvegen, houthakken, schoonmaken, houtvuur stoken, koken, kinderen opvoeden wassen, afwassen, en af en toe de winkel bedienen. Daarnaast komt er een dame met haar baby die nog helpt met wassen en schoonmaken. Ze wast mijn kleding voor 200 Tsh per stuk (15 eurocent). Tja, je kunt het er zelf niet voor doen. Verder rent het jongste dochtertje Nazzer ook veel op t erf rond, als ze uit school is. Af en toe scharrelt er ook nog een of meerdere honden rond op het erf, om te kijken of er nog wat te kanen valt. Dan hebben we nog ergens buren die net als vele tanzanianen de prettige gewoonte heeft om af en toe z'n afval te verbranden, inclusief het heerlijk geurende en rokende plastic… Ja het is een feest voor alle zintuigen, en dan heb ik het nog niet eens over het eten gehad...Daarover klaag ik in een van mijn volgende verhalen!

Aan de voorkant van het huis, bevindt zich een paar planten en boompjes geverfde boomstammen op lekker op te zitten. Af en toe zie ik een kameleon rondwaggelen in de boompjes rond t huis, en op de muren zijn vaak skinken (soort gestreepte hagedisachtige) aan het zonnebaden. Soms vliegen er een paar krijsende gekko's over, en heel soms hoor je snachts bushbabies janken.
Naast het huis, aan de voorkant is het kantoortje van OSOTWA (meer een schuurtje) een klein kioskje, welke word gerund door Mama Rose en Mr, Elias. De klanten laten doormiddel van irritant luid getik of gerammel op de metalen paal bij de winkel weten dat ze er zijn, soms nog onder begeleiding het geroep van "Dukani" wat zoiets als winkelier betekend. Het winkeltje en het kantoor zitten in hetzelfde gebouwtje, dus echt rustig is het niet met al dat getingel, en verder draagt de kudde gillende kinderen in hetzelfde gebouwtje, maar dan weer aan de achterkant ook niet bij aan de rust. Maar, dit bericht wordt alweer veel te lang. Ik heb nog veel te schrijven over, het werk, het dorp, de avonden,de droogte, de elektriciteitsuitval (of eerder het permanente gebrek aan stroom), de slechte wegen, de hoeveelheid stof, het dieet, de regen.. Maar dat komt allemaal nog…Houdt moed..Doe ik ook..

ED